09-11-2016

Wszystko zaczęło się jakieś dwa tygodnie temu. Przyszło trochę, jak grom z jasnego nieba. Budzik, jak zwykle, zadzwonił o 5 rano (tak, wiem, dla niektórych to wciąż jeszcze środek nocy :)). Zamiast ustawić jedną 10-minutową drzemkę, przesuwałam ją z 3 razy. Finał był taki, że w pośpiechu (acz kompletnie bez energii) umyłam zęby, wyciągnęłam z szafy to, co nadawało się do natychmiastowego założenia, spakowałam płatki i z zerowym entuzjazmem wyszłam z domu do pracy.

Dzień był koszmarny. Cały czas walczyłam z uciążliwym ziewaniem, a poziom energii życiowej plasował się na poziomie -50. Nawet codzienne śmiechy z koleżankami mnie nie cieszyły.

Kiedy wróciłam do domu, marzyłam tylko o tym, żeby ten dzień się wreszcie skończył. Myślałam – no zdarza się. Każdy ma lepsze i gorsze dni. Pech chciał, że dzisiaj doświadczyłam tego gorszego. Jutro na pewno będzie lepiej. Z tą myślą położyłam się spać. Pomimo ogólnego zmęczenia, wystąpiły problemy z zaśnięciem.

Kolejny dzień: 5 rano, budzik. Znowu z dwie drzemki. Znowu ogromny problem ze zwleczeniem się z łóżka. Znowu totalna senność w ciągu dnia. Znowu problemy z zaśnięciem.

Trzeciego dnia zaczęłam wątpić. Wręcz niepokoić się. Do kilkudniowych syndromów doszły kolejne – poczułam nieodpartą potrzebę wciągania słodyczy, do których mam stosunek raczej ambiwalentny. Najbardziej przeraziły mnie te czarne myśli rodzące się w mojej głowie.

Może pomyślicie w tym momencie, że kto o zdrowych zmysłach i względnie zdrowym ciele już po trzech dniach gorszego samopoczucia aż tak przejmuje się swoim stanem? Możecie tak pomyśleć 🙂 Należę do tych, którzy są bardzo uważni na reakcje swojego organizmu. Bardzo się w niego wsłuchują. Dlatego już po trzech dniach ogłosiłam alert.

Jest szansa, że gdyby nie ta nieprzeparta potrzeba ciągłego jedzenia (ze szczególnym uwzględnieniem słodyczy), zaczęłabym poważnie rozważać konieczność odwiedzenia mojej przychodni w celu realizacji dość szczegółowych badań. Apetyt jednak nieco pohamowywał moje zapędy. W końcu gdybym była chora, to raczej odrzucałoby mnie od wszelakiego jedzenia. Tym bardziej od węglowodanów.

Jeszcze jedna rzecz mnie uspokajała. Jak wiesz, w życiu bywa tak, że jeśli na czymś się szczególnie koncentrujemy, to nagle dostrzegamy, że więcej ludzi jest w takim stanie, jak my. To się ponoć sprawdza w przypadku potrzeby zajścia w ciążę lub też już bycia w niej – nagle zauważamy, że wokół nas jest cała masa kobiet w stanie błogosławionym.
Do mnie również zaczęły docierać informacje od innych, że czują się tak jakoś niewyraźnie. Że jakoś tak apatycznie i beznadziejnie.

Wszystko razem pozwoliło mi postawić diagnozę – depresja jesienna. Jestem z tych, którzy lubią wiedzieć, w związku z czym postanowiłam zapytać wujka Google 🙂 Okazało się, że najlepszy ze znanych lekarzy, potwierdził moje przypuszczenia:)

Co wyczytałam?

Że jest to tzw. depresja sezonowa, z którą mamy do czynienia na skutek niedoboru światła. A to z kolei przekłada się w znacznym stopniu na pracę naszego mózgu. Brak dostatecznej ilości światła powoduje nadmierne wydzielanie się melatoniny – hormonu snu (już wiecie dlaczego jesteście ospali w ciągu dnia?:)) oraz zmniejszoną produkcję serotoniny – hormonu szczęścia (już wiecie dlaczego dopada Was czarnowidztwo?:)).

Co więcej? To, że występuje najczęściej w okresie jesienno-zimowym i wczesnowiosennym (choć rzadziej) to pewnie wiecie. Ale na bank nie wiecie, że jest to szczególnie powszechna dolegliwość w grupie wiekowej 20-40 (nie da się ukryć – jestem w tej grupie). Częściej dopada kobiety.

Typowymi objawami są: obniżona aktywność, brak motywacji, ogólne zniechęcenie. Pomimo ogólnego uczucia zmęczenia w ciągu dnia, wieczorami mogą pojawić się problemy z zaśnięciem (no wypisz wymaluj ja). Poranne wstawanie – totalny koszmar!
Bóle mieśniowo-kostne, zachwiane poczucie własnej wartości, stany lękowe – z tym również możecie się spotkać.

Wyczytałam także, że depresja sezonowa, zwana również sezonowym zaburzeniem afektywnym powoduje zmniejszenie libido. Odczuwacie?

No i najlepsze na koniec. Macie prawo zachowywać się jak wygłodniały niedźwiedź po obudzeniu się ze snu zimowego – permanentnie, ogromnie głodni. I nawet to, na co wcześniej nie mieliście aż takiej kompulsywnej ochoty, czyli słodycze, teraz mogłyby stanowić niemalże podstawę Waszej diety. Kochane węglowodany!

Ale to nie wszystko. Macie w domu kota? Nie zauważyliście, że ostatnio jakoś dziwnie się zachowuje? Więcej śpi, a przy próbie kontaktu z Waszej strony reaguje, jak nigdy, dziwną agresją? Jeżeli tak jest – wybaczcie mu. Koty ponoć również cierpią na depresję sezonową 🙂 Wniosek – więcej wyrozumiałości dla swojego kota. 🙂

I to by było na tyle w tym artykule. Przyznam, że chodzi mi po głowie krótki cykl związany z tą tematyką. W końcu pora na to wyśmienita. W kolejnej odsłonie, opiszę Wam swoje metody na radzenie sobie z dolegliwościami jesiennymi.

A póki co, zapraszam Was do podzielenia się w komentarzach swoimi doświadczeniami z depresją sezonową. Cierpicie, cierpieliście, wiecie o czym mówię? 🙂

Aha, fachowcy podają, że jeśli takie stany utrzymują się dłużej niż dwa tygodnie, powinno się już zawiadomić odpowiednie jednostki specjalne, czyli specjalistę.